شرکت دکتر مهر محمدی در کنفرانس تعلیم و تربیت
تاملی درباره یک سفر کوتاه علمی
کنفرانس 2017 وایز، کنفرانس جهانی که توسط بنیاد قطر برگزار می شود، کانون توجهش نوآوری در تعلیم و تربیت است که در فاصله روزهای 24 تا 26 ابان در دوحه قطربرگزار شد و من برای نخستین بار توانستم در آن شرکت کنم. سابقه برگزاری این نشست به سال 2009 باز می گردد. از آنجا که پژوهش با نوآوری یا بهبود کیفیت در هر عرصه ای از زیست بشری نسبت ارگانیک و ناگسستنی دارد، چنین نشست هایی سبب می شود بطور طبیعی پژوهش تربیتی به یک جریان زنده و پویا تبدیل شود. چون بدون تامین چنین پیش نیازی، بنام نوآوری نمی توان حتی اجتماع ترتیب داد و گفتگو کرد. برای شرکت در این نشست پژوهشگران برجسته در سطح قابل ملاحظه ای از سراسر جهان هر دوسال یکبار در دوحه قطر گردهم می آیند و در این خطه کوچک و ناشناخته در صحنه علم و فناوری جهان و در گوشه ای از کره خاکی که بهیچ روی تشخصی از این جهت ندارد، اتفاقی نسبتا بزرگ در حوزه تعلیم و تربیت رخ می دهد که با قدری اغراق یا تسامح می توان آن را با آنچه مثلا در قالب کنفرانس سالانه انجمن تحقیقات تربیتی آمریکا در کشور آمریکا رخ می دهد مقایسه کرد!!! نظیر چنین پدیده ای در کشورهای در حال توسعه و خاورمیانه یقینا یافت نمی شود و معلوم نیست بسادگی و با سرعت بتوان زیرساخت های آن را فراهم ساخت. گرچه انگیزه های سیاسی در همایش جهانی وایز ( نوآوری برای آموزش) مشهود است و این وجه تمایز در مقایسه با رخدادهای علمی مشابه در مغرب زمین را نمی توان نادیده گرفت، اما قطر را بدلیل این ابتکار یا بلند پروازی تعلیم و تربیتی باید تحسین کرد و شاید لازم باشد در کشورهایی نظیر ما به آن تاسی جست. این ابتکار عمل سبب شده است در این کشور فوق العاده کوچک نه تنها یک بار در هر دو سال و در بازه ای چند روزه موضوع تحول در تعلیم و تربیت به صدر توجهات بیاید، بلکه میل فراوان برای برگزاری هرچه بهتر و تاثیرگذارتر آن، در فاصله دو نشست تب و تاب مثبت و تحرک خوبی در اجزاء نظام آموزش و پرورش نیز بوجود آید. نظام های تعلیم و تربیت در همه کشورهای جهان بویژه کشورهای در حال توسعه بشدت به چنین پدیده های انرژی زا و امید آفرین در تعلیم و تربیت خود نیاز دارند. ما که مدعی تعلیم و تربیت تعالی بخش هستیم و در این عرصه حرف برای گفتن داریم، باید آماده عرضه ایده ها و برنامه ها در سطح بین المللی باشیم. اگر نتوانیم در عرصه بین المللی از اندیشه تعلیم و تربیت اسلامی و دستاوردهای عملی آن دفاع کنیم و از آن برای کشور یک برگ برنده بسازیم، شاید حتی در داخل نیز نتوانیم آنچنان که باید ان را به یک برگ برنده برای نظام تبدیل کنیم. سیستم های بسته محکوم به میرایی و فنا و سیستم های باز کاندیدای بقا و استمرار حیات هستند. پیشنهاد می کنم با تشریک مساعی همه اجزاء نظام آموزشی اعم از آموزش عالی و آموزش و پرورش با تعطیل کردن بسیاری از همایش های خرد و فاقد اثر داخلی، به تدارک نشست جهانی تعلیم و تربیت چه بسا با ویژگی های خاصی که آن را از رخدادهای مشابه مانند وایز نیز متمایز می کند بپردازیم. شاید حرکت در این سطح به چراغ سبزی نهادی در سطح شورایعالی انقلاب فرهنگی نیاز داشته باشد.
محمود مهرمحمدی
25 ابان 1396